En toen was alles opeens anders

Hoi allemaal!

Van zomer naar winter, van vakantie naar stage, van rechts rijden naar links rijden en van 10 uur 's ochtends naar 6 uur 's avonds. Of om alles gewoon samen te vatten: van Amsterdam naar Melbourne.

Vorige week dinsdag (en dat lijkt al heel lang geleden!) was het zo ver, tijd om te gaan! 's ochtends met de auto volgeladen (koffer 29,9 kilo: check (30 toegestaan)) op weg naar Schiphol om voor het eerst in mijn leven Europa te verlaten. Daar aangekomen konden we (nadat ook Suzan gearriveerd was) meteen onze koffers inchecken en doorlopen naar de terminal. En ja, toen kwam het: afscheid nemen.. 's ochtends had ik al afscheid genomen van Yoran want die moest gewoon werken, maar papa, mama, Jitse (mijn Jitse, niet Suzan's Jitse) en Robin waren allevier mee en dus was het tijd voor tranen, knuffels, kusjes, nog meer tranen, nog meer knuffels en nog meer kusjes. Daarna zwaaien, nog meer zwaaien, nog een keer achterom kijken, nog een keer zwaaien en op het laatst toch nog 1 keertje omdraaien om te kijken of we ze niet toch nog ergens konden zien. En toen waren we alleen (nouja, samen met alle andere passagiers op Schiphol dan). Bij de douane alles in orde, dus dan maar wachten tot we het vliegtuig in konden. De eerste vlucht maar Londen ging prima en was bijna nog korter dan met de trein naar Utrecht gaan. In Londen aangekomen werd het toch nog even spannend en hebben we heel hard (maar dan ook echt heel heel heel hard) moeten rennen om ons vliegtuig nog te halen. De gate werd speciaal voor ons heropend en waarschijnlijk als we een halve minuut later waren geweest hadden we de vlucht gemist. Maar goed, we waren nog op tijd en mochten mee. Ik had geen idee wat ik moest verwachten van zo'n lange vlucht, maar het beviel eigenlijk wel goed. Beetje muziek geluisterd, films gekeken en geslapen. In Dubai moesten we even het vliegtuig uit en voor de 3e keer langs de douane om vervolgens in hetzelfde vliegtuig verder te vliegen naar Melbourne. Daar een hele tijd in de rij gestaan voor de paspoortcontrole en toen konden we eindelijk onze koffers gaan ophalen. Ofja, dat dachten we dus. Nadat onze namen (of iets wat daar voor door moest gaan) werden omgeroepen, kwamen we erachter dat onze koffers helaas in Londen achtergebleven waren en vrijdagochtend pas bij ons afgeleverd konden worden. Een beetje jammer, maar 1 dag zonder onze koffers zouden we wel overleven. Eenmaal aangekomen in het hostel nog even met het thuisfront contact gehad en toen proberen te slapen.

De dagen erna zijn we vooral heel veel bezig geweest met regelen, regelen en nog meer regelen. Een appartement zoeken, Australisch telefoonnummer, bankrekening, inboedel kopen, verhuizen, internet regelen (vraag Suzan hier vooral niet naar, maar het is haar gelukt en ik (en onze thuisfronten denk ik ook) ben heel dankbaar :D) en kleren kopen aangezien we uiteindelijk pas op zondagavond herenigd werden met onze koffers.mmaar wat was het fijn dat ze er eindelijk waren en wat was het leuk om ze eindelijk uit te pakken. Het voelde als een heel groot cadeautje uitpakken!

En toen was het maandag en begonnen we op stage. Hoe zou onze begeleider zijn? Zou het een Chinees zijn (aangezien er hier nogal veel Chinezen zijn. Maar we wonen dan ook om de hoek van Chinatown))? Zouden we hem kunnen verstaan? Hopelijk is hij aardig. En ga zo maar door. Nee het is geen Chinees, het is een Ier die naar Australië verhuisd is. Ja we kunnen hem verstaan want hij praat (in tegenstelling tot de meeste andere mannelijke Australiërs) rustig en heeft geen Australisch accent. En ja hij is aardig, heel aardig. Maar dat moet van alle Australiërs even gezegd worden: wat een gastvrije mensen en hoe behulpzaam kan iedereen zijn?! Iedereen wil je helpen en vraagt of je nog iets nodig hebt. Iedereen vraagt of je alles al geregeld hebt of dat zij nog kunnen helpen en ga zo maar door. Het zorgt er in elk geval voor dat ik me hier al snel thuisvoel. En wanneer je dan zegt dat je alles al gergeld hebt, zijn ze erg onder de indruk haha! Het schijnt iets typisch Nederlands te zijn zeggen ze, dus dat zal wel zo zijn dan :)
De rest van de week stond vooral in het teken van inlezen, uitvinden waar onze projecten nou precies over gaan en dus begrijpen wat we hier eigenlijk gaan doen.

Afgelopen vrijdag hebben we het laatste puntje op onze to do list afgevinkt: fietsen (en een helm!) kopen. Suzan had via Gumtree (Marktplaats voor Australië) iemand gevonden die fietsen verkocht die er niet uitzagen als sportfietsen, maar gewoon zoals wij ze gewend zijn. En dus gingen we op pad. Eerst stonden we vast in het verkeer met de tram en vervolgens waren we verdwaald, dus waren we een klein beetje later (2 uur) op plek van bestemming. Gelukkig zijn de Aussies wat gewend en vond hij het niet zo erg. Nadat we een proefritje gemaakt hadden (aan de linkerkant van de weg) en betaald hadden, waren we dus de trotse eigenaren van een blauwe en een paarse fiets. Samen met onze blauwe helmen en roze fietssloten zijn we wat je zou kunnen noemen een kleurrijke verschijning wanneer we rondcrossen door Melbourne. Van de ene kant wel handig, zo vallen we tenminste op. Want eerlijk is eerlijk, het fietsen aan de linkerkant van de weg is toch nog iets moeilijker dan gedacht. Rechtdoor en linksaf gaan prima, maar naar rechts afslaan tussen alle auto's door.. Daar moeten we nog even op oefenen zullen we maar zeggen.

De rest van het weekend hebben we lekker door Melbourne gefietst en hebben we veel foto's gemaakt, de Aldi gevonden (goedkope(re) boodschappen, hoera!) en zijn we naar het strand geweest! Wat was dat fijn en mooi! We zagen ons daar wel wat weekendjes doorbrengen als het weer hier wat beter wordt :) want ja het weer.. Het is hier tenslotte nog steeds winter. Afgelopen weekend dachten we dat het de goede kant op ging (rond de 19 graden met zon), maar morgen helaas weer 12 graden en regen. Toch wel erg koud die winter hier hoor!

Komende week gaan we weer verder met stage en Melbourne verkennen. Woensdagavond ga ik eens kijken hoe een zwemtraining er hier aan toe gaat en of ik het zelf nog een beetje kan.

Toch een iets langer verhaal dan gepland, maar we hebben dan ook erg veel gedaan in onze eerste week :) De volgende keer zal ik proberen het iets korter te houden haha.

Tot snel!

Liefs, Svenja