Let's go on a roadtrip!

Hi mates!

Daar ben ik weer! Inmiddels 5 weken weg uit Nederland en van de ene kant lijkt dat alsof ik al heel lang weg ben en van de andere kant is het soms beangstigend hoe snel de tijd voorbij gaat. Want als de eerste maand nu al voorbij is, hoe snel zullen de andere maanden dan niet gaan? Zoals een meisje die we hier ontmoet hebben heel mooi zei: 2 weken zijn zo voorbij en dat is eigenlijk al een halve maand, en als dan weer 2 weken voorbij zijn gevlogen ben je voor je het weet al weer een maand verder! Waarschijnlijk klinkt het voor jullie als een hele rare zin, maar als je aan de andere kant van de wereld zit en dag in dag uit alles in je opneemt dan is het opeens alsof je de spijker op z'n kop slaat.

De dagen lijken inmiddels steeds sneller te gaan. Op stage gaat het allemaal zijn gangetje. We hadden eigenlijk gehoopt inmiddels met de datacollectie begonnen te zijn, maar helaas (wat dit betreft dan) zijn we onderdeel van een vrij groot team en moet iedereen goedkeuring geven over de vragenlijst, aanvraag voor de ethische commissie, etc. Aangezien ze ook nog eens allemaal in andere delen van Australië zitten maakt dit het niet makkelijker en moeten wij op dit moment vooral geduld hebben. We hopen echter dat het snel rond is en dat we dan eindelijk kunnen beginnen met bellen, heel veel bellen. Voor degenen die het nog niet weten; wij doen onderzoek naar zogenoemde 'services' die ze hier in openbare apotheken aanbieden. Zo'n service kan het meten van bloeddruk zijn of het meten van cholesterol. Om erachter te komen in hoeverre ze deze services nou ook echt leveren hebben wij een vragenlijst opgesteld en gaan wij de apotheken in heel Australië bellen (zo'n 5000 ongeveer). Nou gaan wij dat natuurlijk niet redden in de 6 maanden dat wij hier zijn, maar het doel is in elk geval om er zoveel mogelijk te bereiken en zoveel mogelijk data te verzamelen (daarom willen we ook zo graag starten, het is namelijk nogal een klusje!). Als we die data eenmaal hebben gaan we daar weer analyses op los laten en ja daar komen dan hopelijk wat leuke dingen uit :) Dat was wel weer genoeg 'saaie' informatie over ons leven hier, maar daar zijn we nu eenmaal 5 dagen per week doordeweeks mee bezig.

Gelukkig doen we ook nog leuke dingen! In mijn vorige blog schreef ik dat ik naar een zwemtraining zou gaan om te kijken hoe dat hier is. Nou, zwemmen kunnen ze hier wel! In een 50 meter bad, buiten (ja ook in de winter) en aan de linkerkant van de baan (zucht). Voor de zwemmers onder ons, ja dat is super onhandig voor je keerpunt aangezien je eigenlijk constant verkeerd om draait en weer in tegenovergestelde richting af moeten zetten. Het buiten zwemmen daarentegen is heerlijk! Geen benauwd zwembad, maar lekker frisse buitenlucht. Het enige nadeel daaraan is dat rugcrawl zwemmen op zijn zachtst gezegd een constant gevecht met de lijnen (zowel aan je eigen kant van de baan als aan de andere kant van de baan, oeps) is. Ik heb al eens navraag gedaan of er een trucje voor is, dat bleek er niet te zijn. Blijven oefenen dus. De coach hier is een hele enthousiaste Amerikaan die er vast van overtuigd is dat hij mij heel snel kan laten worden, ik ben een benieuwd (dus Joop, ik doe ik elk geval mijn best voor je!).

Buiten het zwemmen is er nog een andere sportieve ervaring geweest hier in Melbourne. Alleen deze keer niet door mijzelf maar door 36 Australian football spelende mannetjes. Wat een ervaring was dat! Toen we kaartjes gingen kopen hadden we tegen het mannetje achter de kassa gezegd dat we voor het eerst kwamen kijken en niet zo goed wisten welke plekken de beste waren. Nou dat bleek geen probleem te zijn! Het vriendelijke mannetje achter de kassa zei dat hij er wel voor zou zorgen dat we een goede plek kregen. Zo gezegd zo gedaan, en wij kwamen op rij numero 4 terecht. Met onze neus erbovenop dus! Australian football houdt een beetje het midden tussen gewoon voetbal en rugby. Ze mogen schoppen tegen de bal en ermee gooien en eigenlijk zijn er niet zo heel veel regels. De regels die er wel zijn hadden we van te voren al opgezocht, dus we snapten in elk geval waar het spelletje over ging :) Maar wat eigenlijk nog het meest opviel was dat alle supporters gewoon door elkaar zaten. De fans van de Western Bulldogs zitten gewoon naast de fans van North Melbourne zonder dat er ook maar iemand moeilijk over doet. Wat ook opvallend was, was dat er hele families naar toe gaan. Allemaal gekleed in de kleuren van hun club. Vrouwen, mannen, kinderen. Later bleek dat de helft van het publiek gewoon vrouw is! En misschien nog het meest opvallendst, na afloop loopt iedereen gewoon naar buiten zonder dat er iets aan de hand is. Bij die hele wedstrijd hebben we misschien 2 politiemannen gezien. Ga je je toch afvragen waarom in Nederland een voetbalwedstrijd afgelast moet worden als de politie staakt?! Misschien even een lesje bij de Aussies voor de Dutchies?

Verder vooral wat sightseeing gedaan in Melbourne en inmiddels ook aardig wat nieuwe mensen leren kennen. Zo zouden we afgelopen vrijdag eigenlijk naar een feestje gaan, maar eenmaal thuis na een dag op de uni hadden we niet meer zo veel zin om naar de andere kant van de stad te fietsen. Uiteindelijk zijn we op een huisfeestje in ons eigen gebouw terecht gekomen. We zouden 'even langs gaan' bij dit feestje maar waren uiteindelijk lekker vroeg thuis zullen we maar zeggen. Leuk was het in elk geval!

En dan waar de titel van dit hele verhaal eigenlijk over gaat; let's go on a roadtrip! Vorige week hadden we het plan bedacht om naar Phillip Island te gaan. Een eiland zo'n 2 uurtjes rijden van Melbourne af. Oorspronkelijk was het plan om met zijn 8en te gaan, maar via via wilde iedereen mee en nu gaan we met een groep van 20(!) mensen een weekendje weg. 4 auto's en een heel groot huis verder zijn de plannen gemaakt en gaan we naar de pinguïns kijken (waar het eiland om bekend staat) als ze bij zonsondergang de zee uitkomen. Daarnaast gaan we naar een park waar je kangoeroes kunt voeren en koala's kunt knuffelen en gaan we naar de hotsprings. Hopelijk zit het weer ons een beetje mee en kunnen we lekker genieten van een weekendje weg!
Degenen die mij een beetje kennen hebben vast met verbazing de laatste paar zinnen gelezen; Svenja, kangoeroes voeren en koala's knuffelen? Dat kan toch niet in 1 zin? Ik sta er immers om bekend dat ik bang ben voor alles dat groter is dan een hamster (en eigenlijk ook alles wat een insect is. Blijft niet zoveel over dus..). Maar ik heb besloten dat ik waarschijnlijk niet snel meer de kans krijg om kangoeroes te voeren of een koala te knuffelen, dus ik heb een nieuw motto:

Always do what you are afraid to do!

In mijn volgende blog lezen jullie wel of er iets van dit motto terecht is gekomen of dat ik toch maar vanaf de zijkant heb toegekeken haha!

See ya!

Liefs, Svenja